Een jaar geleden beloofde ik op deze plek dat ik in de loop van 2015 het hitwezen op de voet zou gaan volgen, voor het eerst sinds pakweg 1986, 1987. Dat was in een FHM-pje over het 50-jarig bestaan van de Veronica-Top 40. Die belofte heb ik gehouden. Veel zin had ik er niet in. Ik heb het dan ook beperkt tot één keer per maand de nieuwe nummers in de top 10 te beluisteren.

Daardoor heb ik vast veel moois gemist. Van vroeger herinner ik me, dat de beste nummers vaak bleven hangen in de onderste regionen van het rechterrijtje van de hitlijst, of zelfs in de tipparade. Maar die ook nog allemaal afluisteren, ik kon het niet opbrengen.

Een paar dingen zal ik maar niet schrijven als ouwe zak. Bijvoorbeeld niet dat het tegenwoordig allemaal één pot nat is met de popmuziek, dat alles op elkaar lijkt, dat je helemaal geen stijlen meer in de muziek kan onderscheiden, dat de enige stijl feitelijk ‘geen stijl’ is, dat het beste onderdeel van de meeste platen gevormd wordt door het gat in het midden. Dat zei een halve eeuw geleden de oudere generatie ook al over mijn muzikale voorkeuren van toen. En dat gat in het midden zal door de huidige jeugd misschien ook verkeerd opgevat worden.

Wel maak ik hieronder de top 5 bekend van mijn lievelingsplaten uit 2015 (ik moet ook eens afleren om over ‘platen’ te spreken; het blijft me uit de pen vloeien). Die geef ik straks in chronologische volgorde van verschijning in de hitlijst.

Hoe stel je zo’n lijst nu samen? Een lievelingsnummer moet als vanouds voldoen aan een paar eisen:

1)      het moet meteen aanslaan als je het voor het eerst hoort;

2)      je moet het dan voorlopig niet meer uit je hoofd krijgen;

3)      het moet bestand zijn tegen 10, 20, 100 keer achter elkaar draaien;

4)      als je het 5 of 50 jaar later opnieuw hoort, moet het je meteen terugvoeren naar de tijd toen het in de top 40 stond.

In de loop van dit jaar heb ik maar amper 5 nummers gehoord die min of meer aan die eisen voldoen. Soms meer min dan meer, en of ze ook aan de laatste eis voldoen, weet ik trouwens pas in 2065. Dit overzicht begint met een plaat die vorig jaar om deze tijd al in de top 40 stond en al besproken is; anders had ik het vijftal niet eens volgekregen. Klik op het linkje voor de clip.

 *  ‘Take Me to Church’ / Hozier

Dit nummer was eigenlijk al een gouwe ouwe toen het de top 10 bereikte. Het dateert al van 2013. Tussen juli 2014 en juni 2015 stond het 28 niet-aaneengesloten weken in de hitparade, waarvan 4 weken, ook niet in successie, op de 2e plek. Het nummer sloeg ook aan bij de voornamelijk oudere jongeren die verantwoordelijk zijn voor de samenstelling van de Radio-2-top 2000. Daarin steeg de Ierse zanger van 418 naar 103.

Als ik ‘Take Me to Church’ hoor, denk ik altijd aan Barneveld waar ik het afgelopen winter hoorde in een lunchroom. Dat oude mechanisme werkt dus ook nog: herinneringen aan een nummer die niets met de tekst te maken hebben. Ja, kerken heb je wel in Barneveld, hele grote zelfs. Maar Hozier zingt over een heel ander soort kerk, de tempel van het lichaam van zijn vriend, als ik het goed begrijp. In deze clip komt hij uit de kast.

 

* ‘Are You with me’ – Lost frequencies

Deze goed geoliede hit-machine uit Vlaanderen wist de 1e plaats te bereiken in de UK, wat maar zeer zelden lukt aan artiesten uit de Lage Landen. In ons land stonden ze 28 weken in de top 40, van februari tot / met augustus, en bereikten ze de 4e plaats.

Waarom ik hem erbij gezet heb, weet ik niet zo precies meer. Het nummer is toch wel erg 13-in-een-dozijn, simpele melodielijn, wel een meefluiter, geen indrukwekkende tekst: een liefdesrelatie die zich afspeelt in Mexico, waarom ook niet? Zoals ‘Take Me to Church’ me aan Barneveld doet denken, doet ‘Are You With Me’ me niet aan Mexico denken; ik ben daar nooit geweest.

 

* ‘Stole the Show’ – Kygo, featuring Parson James

De Noorse DJ en remixer (wat het ook maar is) Kyrre Gørvall-Dahll (1991) heeft er goed aan gedaan, het wat gemakkelijker in het gehoor liggen Kygo aan te nemen als artiestennaam. Verder liggen zijn nummers ook wel goed in het gehoor; ook zijn ‘Firestone’ vond ik niet onaardig. En ‘Stole the Show’ gáát ergens over: twee mensen die op het toneel de sterren van de hemel spelen, maar in het werkelijke leven niet nader tot elkaar kunnen komen.

Wat uit Noorwegen komt, is meestal wel goed; vergelijk Aha in de jaren 80. Ook Kygo stond 28 weken in de lijst, van april tot in oktober. De 3e plaats was voor hem het hoogst haalbare.

 

*  ‘Parijs’ – Kenny B

Nederlandstalig werk is tegenwoordig nog zeldzamer dan in de jaren dat ik de top 10 nog wekelijks in een cahier schreef. Maar hier is er nog een, en bovendien één waarvan de tekstregel ‘Praat Nederlands met mij’ een gevleugeld woord werd. De ‘ik’ in dit nummer is op vakantie in Parijs, ontmoet een beeldschone vrouw met wie hij wat school-Frans uitwisselt. En dan blijkt zij een Nederlandse te zijn…

Dit nummer zal bij meer ouderen in de smaak zijn gevallen. Kenny, in 1961 geboren in Suriname als Kenneth Bron, is een generatiegenoot. In de jaren 80 deed hij in zijn geboorteland iets wat nog opmerkelijker was dan nummer-1-hits scoren: vrede stichten tussen Bouterse en Brunswijk.

‘Parijs’ stond 23 weken in de top 40, stond in het voorjaar 7 weken op nummer 1 en kwam op 733 binnen in de top 2000.

 

* ‘Drank & Drugs’ - Lil’ Kleine & Ronnie Flex

Over ‘praat Nederlands’ gesproken… Deze song bevat zinnen als ‘Als je bitch wil chillen’, wat toch grotendeels Engels is, en ‘Ik heb m’n schoenen vies verslapen’, waar geen woord Frans bij is maar waar ik toch geen beeld bij heb.

Lil’ Kleine en Ronnie Flex zijn beide geboren in een jaar dat ik de hitparade al lang niet meer bijhield. Hun nummer bevat ontboezemingen van een dealer in alles wat funest is voor lichaam en geest. In de videoclip zien we die twee, en die chillende bitch, droognaaien op een wipkip en ander straatmeubilair.

Dit nummer steeg pijlsnel in de periode van de eindexamenfeesten, stond 3 weken op 1 en heeft het ouderwets-kort uitgezongen bij de beste 40: slechts 14 weken.

Er was de nodige controverse rond ‘Drank & Drugs’; het lied zou de jeugd aanzetten tot het gebruik van narcotica. Er kwam een Brave Hendrik-versie van een radio-DJ over kinderen die verslingerd waren aan Fristi of zo.

Zwaar overtrokken, allemaal. Popmuziek moet nu eenmaal wat controversieel en provocerend zijn. Dat was in 1967 al zo, toen vrijwel alle nummers over drugs gingen, of daar op zijn minst van verdacht werden. Ik heb het allemaal aangehoord als onbedorven jongetje, die net niet meer aan Sinterklaas geloofde, en ben er nergens door aan verslaafd geraakt.

******

Zo, dit was hem dan, de top 5 van ‘15. Heb ik na de zomer soms mijn schoenen verslapen, en niet meer geluisterd naar de hitparade? Verre van dat, maar in de herfst grepen Adele en Justin Bieber ineens de hegemonie in hitland, en daar zie ik echt niks in.

De populariteit van Adele neemt Beatles-achtige proporties aan. Haar ‘Hello’ kwam op 31 oktober meteen binnen op 1 en de videoclip op You Tube is mondiaal al bijna miljard keer afgespeeld. Waarvan drie keer door mij, maar ik snap nog steeds niet wat mensen eraan vinden: saai en slaapverwekkend. Maar het stoort niet als achtergrondmuziek, dat nou ook weer niet.

Dat geldt wel voor de doorsnee van de hitmuziek van tegenwoordig. Ik weet niet of ik volgend jaar weer met een hitlijstje kom; ik beloof niets.

FHM
10 januari 2016