Zoek de zonzij (als de winterzon de gevels kust)

'Juist de donkere tijd van het jaar is een ideaal seizoen om zonbeschenen opnames te maken'

Na ‘Manoeuvres in het duister’, mijn vorige fiets- / wandel-fotorapportage, had ik toch behoefte aan iets meer kleur en licht op mijn foto’s. Nu dus even geen avondlijke omzwervingen meer, maar op pad als de winterzon de gevels en de boomtoppen kust.

Hoe tegenstrijdig het ook klinkt, maar juist de donkere tijd van het jaar is een ideaal seizoen om zonbeschenen opnames te maken. Zie maar eens een knappe foto te maken als op een zomermiddag de zon de straten geselt met licht, terwijl de slagschaduwen poelen van duisternis zijn! Je moet heel lang wachten totdat de zon naar de kim daalt, of op een onchristelijk vroeg tijdstip opstaan om hem te zien opkomen.

Maar in de winter: altijd warme kleuren voorhanden. Op dagen dat de zon tenminste wil schijnen. Niet alle foto’s hieronder zijn even zonnig. Een paar keer dook de zon vrijwel onmiddellijk achter de wolken nadat ik gewapend met camera op pad was gegaan. De titel van dit stuk luidt: ‘Zoek de zonzij’, wat geen garantie inhoudt dat ik die ook werkelijk zou vinden.

Ook deze keer alleen maar foto’s uit Leiden en omgeving. Zoals ik vorige week schreef op FHM’s, heb ik een heel beperkte actieradius, door omstandigheden die in dat stukje worden uiteengezet. In 2022 kwam ik tot nu toe niet verder van huis dan Voorburg in het zuidwesten, Katwijk aan den Rijn in het noordwesten en Hazerswoude-Rijndijk in het oosten. En van die laatste 2 plaatsen kan ik hier dan nog niet eens zonfoto’s laten zien.

Onvermijdelijk zag ik op die weinige vierkante kilometers wel dingen die ik al eens eerder op de foto heb gehad. Maar nu dan in zonlicht, of vanuit een andere hoek, of met een andere uitsnede. Mijn lijfspreuk luidt ook dit jaar nog steeds: ‘Je maakt nooit 2 keer dezelfde foto’.

 

Wassenaar

Dat doe ik zeker niet in de kern van Wassenaar. Het zijn allemaal eerste foto’s. Ik heb het centrum van Wassenaar jarenlang overgeslagen: nergens om; louter omdat hij uit de slinger lag van alles waar ik naartoe wilde. Niet helemaal terecht; er staan toch een paar aardige dingen, als je er goed om je heen kijkt.

 

Langstraat. Het pand met het torentje was van 1878-1925 raadhuis.

 

Het Baljuwhuis aan het Plein dateert uit de 1740’s. Baljuws waren machtige lieden die belast waren met ordehandhaving en rechtspraak in een streek. Mannen, voor wie de dorpelingen sidderden; althans, dat zou ik me kunnen voorstellen.

Na de Napoleontische tijd woonden er burgemeesters en dorpsdokters in het Baljuwhuis. Tegenwoordig wordt deze riante woning particulier bewoond.


 

Huize Neyenburgh aan de Schoolstraat 


(Leidschendam)-Voorburg

Heb ik wel eens verteld dat ik in Voorburg geboren ben, en dat het daardoor míjn dorp blijft, en dat ik geen betere besteding van een zonnige winternamiddag kan bedenken dan langs de Vliet naar Voorburg te fietsen?

De Houtzaagmolen De Salamander aan de Vliet bij Leidschendam dateert van 1777, maar staat niet meer op zijn originele plek. De molen, in 1980 niet meer dan een bouwval, is in de periode 1985-1995 gedemonteerd op een net iets andere plek herbouwd met gebruikmaking van origineel materiaal. Hij kan nu ook weer echt zagen.



Wat meters beneden de fraaie, moderne Sijtwendebrug over de Vliet tussen Voorburg en Leidschendam ligt de Sijtwendetunnel, verkeersader voor auto’s en trams (HTM-lijn 19)


De kledingzaak op Herenstraat 17 heet Diciassette, wat knap sjiek klinkt, maar gewoon 17 is in het Italiaans. Hun filiaal Undici (net niet zichtbaar op de foto) is gevestigd op nummer 11. En beide hoeven niets te betalen voor deze reclame in aflevering tredici van mijn corona-sage.

 


De monumentale historische Algemene Begraafplaats Parkweg is in gebruik genomen in 1875. In de jaren 30 raakte hij in verval, na opening van de Oosterbegraafplaats aan de Rodelaan (waar mijn ouders rusten). In 2009 / 2010 werd de begraafplaats grondig opgeknapt. Er vinden sindsdien ook weer nieuwe begrafenissen plaats op deze dodenakker, een aangenaam rustpunt midden in een levendig dorp.

 

SQM Offices is een keten van hypermodern ingerichte kantoorverzamelgebouwen en vergaderlocaties. De kantoorklerken kunnen er sporten, eten, en misschien nog wel werken, ook. Toch moet dit tegenwoordig wel een noodlijdende sector zijn, na de opmars van Teams en Zoom.

 

Voorschoten

De Vliet, officieel het Rijn-Schiekanaal, loopt als een blauw lint door deze aflevering heen. Blauw? Grijs, eerder, zelfs met zon. Die brug, die is wel mooi blauw.

 

Blik op de overkant van de Vliet vanuit de nieuwbouwwijk Park Allemansgeest.

 

En hier net andersom.

 

Zaterdagmiddagwandeling.

 

De Krimkade in de Krimwijk. De Krim in Oost-Europa is heel actueel, op het moment. Maar waarom dit Voorschotense wijkje uit de 30's t/m 50’s zo heet, dat heb ik niet kunnen vinden.

 

Molenlaan in het centrum.


Ook in mijn eigen omgeving fotografeer ik soms nog iets nieuws. Dit rustieke hoekje achter de Zilverfabriek zag ik laatst voor het eerst, hoewel het maar op een stijf kwartier lopen van huis ligt.

 

 

De zon gaat onder in Voorschoten.

 

Leiden

En tot slot nog even kriskras door Leiden.

 

 

Gravensteen


Stadhuis


Academie


 

Rapenburg

 

De Meelfabriek is een vaste waarde in deze reeks, en je ziet het 45 meter hoge industriële complex ook niet gemakkelijk over het hoofd. De verbouwing en moderne aanbouw lijken na een kleine 35 jaar toch nog hun voltooiing te naderen.

 


De Oude Vest en de Herengracht. Grachten lenen zich bij uitstek voor een panorama. Wat gek dat ik dat nooit eerder ontdekt heb.

 

De Nieuwe Rijn.



Regenboog boven de bouwputten voor het Bio Science Park West. Ik sta hier eigenlijk niet in Leiden, maar ‘op’ Oegstgeest, geloof ik.

 

s






Peuk?? In ieder geval: 4 maal Polderpark Cronesteyn.



Markant poortje in Tuinstadwijk.

 

Blik op de Stadsmolensloot en de van den Brandelerkade in de Professorenwijk

 

‘Waar zie jij de zon op deze foto?’
Wat zou je zeggen van de maan, die immers het zonlicht in onze richting kaatst?


Met deze foto van de huizen aan het Plantsoen, dat deel uitmaakt van het Singelpark Leiden, eindigt dit in beginsel zonnige artikel. Het is – ik stipte het al even aan - het 13e van wat ik ooit de corona-trilogie heb gedoopt, voornamelijk geschreven in perioden van nationale of zelfopgelegde lockdown. Inmiddels zijn het al vier trilogieën plus 1.

Er komt de komende weken volgens mijn planning nog een zonnige aanvulling. En het is vast ook niet het laatste artikel van de cyclus.

Het 'narratief' van de regering luidt nu: ‘corona is voorbij’. Het valt dus te voorzien dat in werkelijkheid het ergste nog moet komen. We hebben dat al een paar keer eerder meegemaakt.

Ik sta even stil op en bij deze brug, waarvan je een stuk van de leuning ziet. In de eerste plaats natuurlijk om de foto te maken. Maar ook en vooral omdat het de van Disselbrug is.

Hij is genoemd naar een grijze eminente, een alom gerespecteerd man met grote verdiensten voor de maatschappij; een bruggenbouwer naar wie terecht een BRUG is genoemd en niet een straat of plein; een veelzijdig man met een brede visie, zowel op zijn vak als op de maatschappij als geheel; iemand die altijd bescheiden bleef onder de hem toegebrachte loftuitingen.

Ik doel nu op Dr. Elie François van Dissel (1832-1908), ingenieur bij het Hoogheemraadschap Rijnland, statenlid van de Provincie Zuid-Holland en raadslid en wethouder in Leiden.

Wie kent hem niet? IK, zei de gek; ik kende hem 24 uur geleden nog niet, maar heb hem bijgelezen in het Nieuw Nederlandsch Biografisch Woordenboek.

Frans Mensonides
20 februari 2022
Foto’s dateren van 16 december 2021 t/m 17 februari 2022.

 

Toegift in het voorjaar

Nog een korte toegift bij de reeks zonnige winterfoto’s hierboven. En die toegift bestaat uit net zo zonnige voorjaarsfoto’s, ook uit Leiden en omstreken.

 










Een bank met de vorm van een golf. Noordwijk aan Zee op een vroege lentedag, om precies te zijn woensdag 9 maart.

 

Het lot van vele koningen en andere hoogwaardigheidsbekleders: postuum door duiven te worden bescheten, zonder er nog iets aan te kunnen veranderen. Standbeeld van koning Willem II (1792-1849) op het Buitenhof in Den Haag.

 



Leidse Hout in de laatste zonnestralen van de dag.

 







‘Is hier ook een abattoir?’, vroeg Drs. P. zich ooit af in zijn onsterfelijke ‘Dodenrit’. In Leiden kon die vraag van 1903 tot 1980 met een volmondig ‘Ja’ beantwoord worden. In die jaren was aan de Pasteurstraat in Leiden Noord het Openbaar Slachthuis Leiden gevestigd. Daarna werd het complex gesloopt, op een paar monumentale bijgebouwen na. In één ervan heeft tot de coronacrisis nog een poosje een steakhouse gezeten, een steekhuis in een slachthuis, dat klopt ergens wel.

Verder heeft het complex na de sloop een leegte achtergelaten die gevuld werd met het 10 ha. grote Slachthuispark, een groene oase aan de rand van de wijk Nieuw Leyden.

 






Voorhout










Noordwijkerhout

Op 18 en 20 april heb ik mijn traditionele fietsrondjes gemaakt door een stuk Bollenstreek, langs velden met bloeiende tulpen. Vorig jaar was het overal aangenaam stil, maar dit voorjaar worden de bloemen weer als vanouds platgetrapt door toeristen uit 5 continenten.

Sommige bollenboeren maken van de nood een deugd, plaatsen een stalletje met bloembollen en andere zaken op hun terrein, verdienen zo nog een extraatje, en staan in ruil daarvoor oogluikend toe dat mensen hun tulpenvelden betreden.

Al die toeristen uit verre landen zijn druk bezig met het fotograferen van die bloemenpracht, en merken niet dat een streekbewoner hen op zijn beurt fotografeert. Ik kijk achter me of iemand MIJ misschien… maar nee.

 







Tot slot: De Leiden vanaf De Burcht.

Ondertussen ben ik al weer wekenlang met het openbaar vervoer op pad door heel Nederland - na een veel kortere coronawinter dan in 2021; zouden we toch de goede kant op gaan? Medio maart liet ik de rubriek Beminde zaterdag herrijzen en begon ik ook aan mijn traditionele rondje langs alle wijzigingen in het spoorboekje.

Dit fotoreeksje is het hopelijke besluit van mijn ‘corona-sage’ in 13 delen. Hieronder een overzicht van alle 13 verschenen afleveringen.

Frans Mensonides
29 april 2022
Foto’s gemaakt van 23 februari tot/met 20 april 2022.


Tespelduyn bij Noordwijkerhout

De complete coronasaga



© Frans Mensonides, Leiden, 2022