LAATSTE
ZES AFLEVERINGEN
286. DICHTER BIJ VERMEER (MAAR NIET TE DICHT)
(23/04/2023)
285/287. 'JIJ
KRIJGT NARCOSE, KNAAP!', OFWEL: HET ROESJE / HET
ROESJE, DE ERVARING) (26/03 en 14/05/2023)
284. ITALIANISEREND;
DE BENTVUEGHELS VAN ROME (12/03/2023)
283. GRIETMANNEN,
EEN GRENSLEEUW EN VERDER
VAN ALLES WAT; MUSEUM HEERENVEEN (26/02/2023)
282. 'VERBRAND
DEEG'; STERVEN IN SCHOONHEID IN
POMPEI EN ASSEN (19/02/2023)
281a CHATTEN
MET CHAT-GPT (1)
(29/01/2023)
281b CHATTEN
MET CHAT-GPT (2) - EEN BLOGGER UIT LEIDEN
(05/02/3023)
De
rubriek FHM's A-viertjes
verschijnt altijd op
zondag. Maar ook weer niet op elke zondag.
Zoals ik in de vorige aflevering schreef, heb ik een prostaatoperatie
achter de rug. Ik kreeg de weken daarna het idee dat ik die operatie beter op
mijn 26ste had kunnen ondergaan dan nu, in de leeftijd van 66 jaar. Dan was ik
er, door de veerkracht van de jeugd, vast wel iets sneller van hersteld dan nu
het geval is. Maar gedoe met prostaten is nou eenmaal een ouwelullenkwaaltje,
waar jongelieden geen weet van hebben en vast ook niet graag over lezen.
Op de dag dat ik dit tik, vrijdag 9 juni 2023, is de
operatie met het ‘roesje’ precies een maand geleden. Ik had gehoopt, binnen
die tijd toch wel weer voor 80, 90% de oude te zijn. Maar het herstel gaat veel
te langzaam, naar mijn zin. Oude bomen moet je niet verplanten, maar je kunt er
ook niet straffeloos in snijden.
Toch is dit wel de tijd die ervoor stáát. De folder die ik
voor de operatie gedownload had, rept zelfs van 6 tot 12 weken voordat alles
weer normaal is, of een half jaar, en als je heel erg veel pech hebt, een héél
jaar, eventueel na bekkenbodemtherapie. Dus ik had het kunnen weten. Erg veel
reden tot klagen heb ik momenteel nog niet, al doe ik het wel.
Wat wel een onaangename verrassing voor me was: die operatie
– die echt niet één van de zwaarste is die de medische sector te bieden heeft –
heeft me ook opdoffers gegeven op terreinen die er op het eerste gezicht niets mee
te maken hebben. Naast de hier verder buiten beschouwing blijvende plasproblemen,
bleek ook mijn algehele conditie compleet naar de knoppen. Bovendien was ik in
een paar dagen tijd 3 kilo afgevallen.
De eerste weken na de operatie kon ik nog geen half uur achter
elkaar wandelen, op mijn sterk verdunde benen (daar kwamen die 3 kilo voornamelijk
vandaan, op een of andere manier). Ik hield het simpelweg niet vol.
Wel dwong ik me vrijwel elke dag tot een wandeling heen en
weer naar het Hooghkamerpark, een van de weinige stukjes groen in de Leidse
Fortuinwijk. Dat parkje ligt nog geen kilometer van mijn huis. Maar bij
terugkeer voelde ik me of ik had deelgenomen aan Kamp van Koningsbrugge. Voor de
rest van de dag was ik zo goed als uitgeteld. Het is precies zoals mijn
broertje zegt, die vroeger 5 continenten bereisd heeft met een rugzak: je bent
je conditie veel sneller kwijt dan dat je hem weer opgebouwd hebt.
Ook het schrijven van OV-reisverhalen, al zo’n 27 jaar de
hoofdmoot van mijn site, lukte ineens niet meer. Kort voor de operatie had ik
een 5-daagse reis ondernomen naar Beieren, en nog een dagtocht naar Brussel. Ik
dacht: dan heb ik nog een voorraadje verhalen om na de ingreep uit te werken.
Lezers vragen me wel eens, hoe ik die reisstukken schrijf. Dat
is niet waar; niemand heeft me ooit zoiets gevraagd. Maar het gaat als volgt.
Ik maak van te voren uiteraard een reisplan en onderweg
aantekeningen en foto’s. Na thuiskomst ga ik dan nog allerlei dingen opzoeken
op het Web die me onderweg opgevallen zijn, of die ik me afgevraagd heb. Bijvoorbeeld:
wat de geschiedenis is van de wereldberoemde schilderijengalerij de Alte
Pinakothek in München. Of wat de maximumsnelheid is van de trein die me in
München heeft gebracht; mijn site gaat per slot van rekening in beginsel over
OV.
Het resultaat van dat google-werk voeg ik in op de juiste
plek in mijn aantekeningen. Daarna staat het stuk in telegramstijl helemaal in
de steigers, en hoef ik er alleen nog maar knappe zinnen van te maken.
Met langer dan een kwart eeuw ervaring kan dat toch zo
moeilijk niet meer zijn. Alleen lukte het me in de weken na de operatie helemaal
niet meer. Ik had ook eigenlijk niet veel zin om aan die verhalen te beginnen (ook een
ongekende ervaring) en als ik het toch deed, kwam de tekst niet goed uit de
verf.
Het stuk over Augsburg
had ik al af voordat ik onder het mes ging; ik was er binnen een middag mee
klaar. Maar met het vervolg over München en Neurenberg ben ik echt weken en
weken bezig geweest, worstelend met elke alinea.
Die narigheid ging gepaard met sombere gedachten over de zin
en het nut en de lol van het bijhouden van een site over OV-reizen. Was dit nou
niet een ideale gelegenheid om er eindelijk eens radicaal mee te kappen? Waarom
zou een mens trouwens überhaupt huis en haard verlaten om te gaan reizen? Waar
was dat in vredesnaam goed voor?
Daaruit blijkt wel hoezeer ik uit mijn normale doen was. Maar
ik was niet van plan om in zulke lethargie te blijven hangen.
De stukken over München en Neurenberg zijn uiteindelijk gewoon
afgekomen. Wonderlijk: als ik ze overlees, zie ik de moeite er niet meer aan af
die het me gekost heeft. Het lijken me nu heel normale, acceptabele, verhalen.
Maar dat is dan wel het oordeel van ‘Wij van WC-eend’; de lezer kan er vanzelfsprekend
heel anders over oordelen. Klachten erover hebben me echter niet bereikt.
En nu? Mijn reisaantekeningen en foto’s zijn op, na deze
heel magere maand, waarin ik maar heel sporadisch op pad heb kunnen gaan. Sinds
pakweg een week ben ik wel bezig, me te herpakken als wandelaar en ook al
aarzelend als reiziger per bus en per trein. Alleen aan fietsen moet ik echt nog
niet dénken…
Gelukkig heb ik van de week een bezoek af kunnen leggen bij mijn
al eerder genoemde broertje, die in een verpleeghuis in Den Haag resideert. Maar
de trouwe lezer van deze site zal nog wel een paar weken (weken hoop ik, geen
maanden…) geduld moeten hebben voordat er weer een ouderwets reisverhaal
verschijnt.
Deze reeks FHM’etjes zal de komende weken wel worden
voortgezet; dat durf ik wel te beloven.
FHM
11 juni 2023
