LAATSTE
ZES AFLEVERINGEN
MIJN OUDERS OP STAP; LOW-BUDGETVAKANTIE IN 1952 (13/04/2014)
168. MIJN TOP-5 VAN WILLEM II;
KUNSTCOLLECTIE HERENINGD IN DORDRECHT (06/04/2014)
167. 'T IS MAAR ééN KEER: NUCLEAIRE
TOP! (30/03/2014)
166. HET ONVERMIJDELIJKE ZINKEN:
TITANIC-RAMP BLIJFT FASCINEREN (23/03/2014)
165. OV IN DE LEIDSE DORPSPOLITIEK
(2); GEMEENTERAADSVERKIEZINGEN
(2 DELEN) (09/03/2014 en 14/03/2014)
164. DE ZAAK-BENNO L.;
MIJN BUURTJE IN DE SCHIJNWERPERS (02/03/2014)
Niet dat ik de geldpest heb; noch een aanval van
koopverslaving. Maar laatst heb ik in een week tijd een eetkamertafel,
bijpassende stoelen, een driezitsbank, een salontafeltje, de nodige lampen, een
complete zomergarderobe, een gloednieuwe digitale tv en een dito camera
gekocht.
Het kwam allemaal door een ophanden zijnde verhuizing van
mijn moeder binnen het woonzorgcentrum, van een tijdelijke gemeubileerde kamer
naar een definitieve kale. Daardoor moesten er wat nieuwe meubels komen en moeten
er wat oude meubels verplaatst worden van het huis waar ik nu in m’n eentje
woon, naar haar nieuwe kamer. Die verplaatsing gaat weer gaten achterlaten bij
mij thuis, die gevuld moeten worden.
En nu ik toch eenmaal geld aan het stukslaan was, kon ik net
zo goed eens een paar dingen vervangen die daar al heel lang aan toe waren. Dat
versleten bankstel van 16 jaar oud; die zware, buikige tv, die we nog met
guldens betaald hebben. Ik had het allemaal maar uitgesteld tot na mijn moeders
vertrek, want voor mensen van haar leeftijd hoeven veranderingen niet meer zo.
Met de afstandsbediening van die ouwe tv had ze al grote moeite, en die bank,
och, die gaat nog wel een jaartje mee, of we leggen er gewoon een plaidje over…
Radicaal vernieuwen, nu dus maar; in één klap de 21ste eeuw
in; het roer kan nog best een keer om.
Tijdens die hele koopweek viel me één ding heel sterk op: de
klant is weer Koning in dit land! Ze rollen de rode loper voor je uit als je hun
zaak wilt bezoeken, niet alleen in een tapijthal. Verkopers / -sters nemen alle
tijd van de wereld om je uitvoerig voor te lichten over de kwaliteit van hun
producten. De eerste keer verbaasde het me nog dat er meteen koffie geschonken
werd, maar de derde keer beschouwde ik het al bijna als een recht. En ze lachen
je ook helemaal niet meer uit als je komt vragen om ‘een digitale kleurencamera’
of ‘een digitale kleuren-tv’ (alsof er nog analoge zwartwit- verkrijgbaar
zouden zijn).
In de horeca heb ik het ook al gemerkt. In de jaren 90 was het
een rode draad op mijn site: horeca-horror; de hondse behandeling die je ten
deel viel in cafés en restaurants. Maar tegenwoordig zijn ze desgevraagd
bereid, je de kont te kussen, zelfs als je hun etablissement alleen maar
betreedt voor een kopje koffie met appelgebak.
Het heeft allemaal te maken met de crisis. Maar ook met al
die recensiesites op het WWW. Daarop kun je elke slechte behandeling meteen genadeloos
afstraffen, en een slechte recensie blijft er staan tot het einde der tijden. Alweer
een zegening van het digitale tijdperk,
althans een zegening voor de klant.
Ook over webwinkels niets te klagen. Vóór 16:00 besteld, de
volgende dag in huis; het is geen loze slogan, maar wordt echt waargemaakt.
Meubels koop je natuurlijk niet in de webshop; die wil je zelf zien en – voor zover het zitmeubelen zijn – be-zitten in de showroom. De regio Leiden telt twee grote meubelboulevards, Wooon in Leiderdorp (met drie o’s, want spelfouten vallen nu eenmaal meer op dan denkfouten, zoals een grooot taalgeleerde eens schreef) en de Rijneke Boulevard in Zoeterwoude-Rijndijk.
Over zich uit de markt prijzen gesproken: de kruieniers in het centrum van Leiden doen er
alles aan om hun winkels volkomen onbereikbaar te maken voor de busreiziger, zoals
ik in deze kolommen wel eens vaker heb geschreven. Ik heb er tijdens mijn hele
koopexpeditie maar één keer gewinkeld, en dat dan vanzelfsprekend niet op de
Breestraat, die ik getroffen heb met een eenmansboycot.
Ik mag echt ontploffen als ik de Breestraatlobby begrijp. Ze
willen dat we er naar gevels komen kijken in plaats van naar winkeletalages. Ze
trekken een blik nostalgische straatlantaarns open om die straat op te leuken.
Het moet de leukste van Leiden worden, maar je mag er met de bus dus niet meer
komen. Ik ga binnenkort koffie drinken met de Breestraatclub; misschien brengt
dat het licht in deze zaak dat me nu volkomen ontbreekt.
Intussen kun je overal beter winkelen dan in het hart van
Leiden: in het Stadshart Zoetermeer, bij winkelcentrum Leidsenhage in
Leidschendam, bij die twee genoemde meubelpleinen, eventueel zelfs op de Luifelbaan bij mij in de buurt (maar wat je ver haalt is lekker). Alles zit er
handig bij elkaar, je wordt er niet afgeleid door stadsschoon, en je kunt er
zowel per bus als persoonlijke benzinedrinker fatsoenlijk komen.
Na al dat kopen komt de dag van aflevering (al duurt dat bij
die driezitter nog tot de zomerzonnewende, want de leveringstermijn van
meubilair is erg lang). Toen de twee tv-monteurs mijn nieuwe tv kwamen plaatsen
en de oude onder omstandig gesteun en gezucht afvoerden, onderdrukte ik de
neiging om te roepen: ‘Stop, stop!, ik wil hem terug!, ik kan hem niet missen!’
In zulke zaken moet je het gezonde verstand later prevaleren boven gevoelens
van nostalgie.
Mijn oude digitale camera uit de jaren 00 zal ik zeker niet
missen. De nieuwe heeft snufjes die me dolenthousiast maakten. Hij herkent wat
je wilt fotograferen: mensengezichten of landschappen, hij corrigeert trillende
handen, hij fotografeert bij duisternis alsof het dag was. Met één
beweging maak je een panoramafoto; nooit
meer moeizaam zes in verschillende richtingen gemaakte foto’s aan elkaar plakken
tot één lange. Hij heeft een groothoekstand waarbij mijn huiskamer van 4 bij 7
een balzaal lijkt in een paleis; hij heeft tele waarbij je op 1500 meter
afstand een naambordje kunt lezen. En dat voor een compactcamera! je moet toch
wel een enorme karhengst zijn om met zo’n toestel nog mislukte foto’s te maken.
Ik zette een dag lang de trukendoos van de camera helemaal
open om er alles uit te halen wat erin zat. Wat sterke staaltjes van zulke
plaatjes stuurde ik naar een kennis die normaliter erg gecharmeerd is van mijn
fotokunst, maar deze keer wat onderkoeld vroeg of je met zo’n moderne camera
ook normale foto’s kon maken. Welnu, dat kan! De techniek anno 2014 staat voor
niets.
Wat nu verder nog? Een Windows-XP-PC heb ik vanzelfsprekend
al jaren niet meer in huis; ik ben niet van gisteren! Alleen mijn telefoonpark,
ja, dat moet nu echt broodnodig vervangen worden…
FHM
20 april 2014
VOLGENDE
AFLEVERING:
GOKKEN EN SPECULEREN MET CHRISTIAAN HUYGENS (27/04/2014)
© Frans Mensonides, Leiden, 2014