COLUMN WEEK 9 *** 23 FEBRUARI 1998
| Frans Mensonides
De charme van gemeenteraadsverkiezingen ligt voor mij opgesloten in het feit dat je kunt stemmen op de dorpsgek. Bij de vorige gelegenheid, in 1994, heb ik mijn stem gegeven aan de plaatselijke groepering "Leiden weer Gezellig", een door afgunst op hoogwaardigheidsbekleders gedreven clubje met veel milieuerigs in de statuten. De meerderheid van de partijleden was lichtelijk geschift en volkomen gefrustreerd. Ik kende ze, want ik heb ze een keer toegesproken. In een rumoerige kroeg verdedigde ik met verve een door mij opgesteld openbaar vervoersplan. Er kwam enorm veel kritiek, op hoge toon naar voren gebracht door woedende partijgangers. Desondanks werd mijn plan vrijwel integraal overgenomen in het verkiezingsprogramma.
De partij presenteerde haar program aan de pers in een lawaaierige feesttent. Deze bijeenkomst werd opgeluisterd door een zangtrio, zich noemende "De drie tieten". Geheel tegen mijn verwachting en bedoeling in verwierf Leiden Weer Gezellig een raadszetel, zodat ik vier jaar lang met geknepen billen in de krant heb moeten lezen wat de fractievoorzitster nu weer voor onzin had uitgekraamd in de raadszaal. Haar uitlatingen waren mede mijn schuld; ik had haar tenslotte via het stemhok in het zadel geholpen.
Dat het altijd nog erger kan, bewijst het geval van het raadslid - zijn naam is me ontschoten - die de Centrumpartij vertegenwoordigde. Regelmatig trok deze man in negatieve zin de aandacht. Niet met racistische uitspraken; wel door in het openbaar zijn broek te laten zakken. Hoewel hij nooit een raadsvergadering bijwoonde, vertoefde hij in het hart van de Leidse politiek. Hij bezat geen vaste woon- of verblijfplaats en sliep in het gemeentehuis; in de fractiekamer. Tot aan de dag van zijn verhuizing naar een Haags daklozenpension. Daarmee ging hij verloren voor de Leidse politiek.
Nee, dit jaar stem ik toch maar op een
respectabel lid van een respectabele partij.
Dick, ik hoop dat jij mijn vertrouwen niet
zult beschamen
Frans Mensonides |
De digitale reiziger
Een slecht idee(NS is van plan, in de avondspits de reductie af te schaffen).
Restaurant La Ruche, Bijenkorf Amsterdam, donderdagmiddag
kwart over twee
-"Oh Jesus Henk, schiet nou op; eet door! Je zit nou al een half uur met
dat amandelbroodje voor je kokkerd. Ik word nog eens hoorndol van dat
eeuwige getreuzel van je. Het is goddikkie al bijna half drie. Je weet
best, dat we voor half vier in Leiden moeten zijn." Station Ermelo, donderdagavond, tien voor zeven
-"Nou, daar komt hij aankakken, hoor. Met een beetje geluk zijn we
tegen sluitingstijd in Hoog Catharijne". -"....maar je gunt het de NS gewoon niet".
Conducteur in trein ergens in Nederland; tegen half vier.
Nou, maak je borst maar nat. Daar krijgen we het gezanik weer.
Discussies met reizigers die na half vier nog in de trein zitten met een
reductiekaart. Terwijl de regels zo duidelijk zijn. Tussen 15.30 en 18.30
geen reductietarief meer. De reizigers begrijpen het niet. En je kan
meteen een grote sla-bek krijgen. Net of ik het verzonnen heb. Gisteren
nog. Een zogenaamd beschaafd bejaard echtpaar. Heel verhaal dat ze de
aansluiting in Sittard gemist hadden. En daarom konden ze niet op tijd
in Haarlem zijn. Meteen de oorlog erbij slepen, natuurlijk. Sperrzeit! En
dat hij gevochten had voor mijn vrijheid. Met veel gemor kon ik ze een
kaartje voltarief Amsterdam - Haarlem verkopen. En geef maar geen
boete; je krijgt de hele coupe tegen je. Maar lang zal het niet meer
duren. Want al die kortingkaarthouders laten volgend jaar hun kaart niet
meer verlengen. Dan is mijn baas er weer in geslaagd een groep klanten
tegen zich in het harnas en de auto in te jagen. Ik vind het niet erg. Kan
ik rond half vier eindelijk weer een rustig door een lege trein lopen".
De digitale reiziger |
TERUG naar Homepage Frans Mensonides
HOMEPAGE de digitale reiziger